Koalicje gabinetowe są integralną częścią wielu systemów politycznych a wielu autorów uznaje ich trwałość za dobry wskaźnik stabilności danego systemu politycznego. Choć ich funkcjonowanie jest złożonym procesem, to niewątpliwie szczególną rolę odgrywa w nim etap formowania danego sojuszu.
Celem projektu jest opracowanie nowego – sieciowego – modelu formowania koalicji gabinetowych, który z jednej strony odzwierciedlałby strukturalne właściwości omawianego procesu (jego złożoność i wielopoziomowość), a z drugiej strony – wskazywałby na liczbę, intensywność oraz jakość połączeń decydujących o tej strukturze. Odmienne muszą być również główne założenia badawcze – zogniskowanie badań na dynamice zachodzących interakcji jako głównej determinancie przebiegu procesu formowania koalicji gabinetowych. W celu opracowania takiego modelu klasyczne dla politologii metody i narzędzia badawcze będą dostosowane do wymogów perspektywy sieciowej, która kładzie nacisk na znaczenie sieci społecznych. Najważniejsze etapy prowadzonych badań to: 1. dokonanie przeglądu stworzonych dotychczas modeli procesu formowania koalicji gabinetowych, 2. szczegółowe opracowanie nowego – sieciowego – modelu formowania koalicji gabinetowych, 3. weryfikacji powstałego modelu w odniesieniu do przypadków niestandardowych (deviant cases):
-
Brytyjskiego przypadku formowania sojuszu Partii Konserwatywnej i Liberalnych Demokratów w 2010 roku, który był pierwszym aliansem gabinetowym w Wielkiej Brytanii od zakończenia II WŚ;
-
Nowozelandzkiego przypadku umowy koalicyjnej pomiędzy nowozelandzką Partią Pracy a partią Najpierw Nowa Zelandia (i oficjalnym wsparciu Partii Zielonych) w 2018 roku. Zawarcie koalicji pomiędzy wspomnianymi partiami, spośród których żadna nie wygrała wyborów, było pierwszym takim przypadkiem w historii kraju a zarazem ostatecznym potwierdzeniem trwałości istotnych zmian systemu wyborczego;
-
Kanadyjskiego przypadku porozumienia koalicyjnego pomiędzy Partią Liberalną oraz Nową Partią Demokratyczną w 2008 roku, którego celem miało być odsunięcie od władzy mniejszościowego rządu Partii Konserwatywnej, a które nie doczekało się realizacji przez wzgląd na interwencję Gubernatora Generalnego Kanady.
Takie rozwiązanie pozwoli ująć partie polityczne jako specyficzne sieci społeczne, zidentyfikować liczbę oraz rodzajów podmiotów uczestniczących w omawianym procesie, zdefiniować podstawowe kanały komunikacji oraz kanały wymiany zasobów pomiędzy negocjującymi podmiotami oraz przeanalizować i zinterpretować formalne i nieformalnych powiązań poza strukturami partii koalicyjnych. Rekonstrukcja złożoności samego procesu formowania koalicji gabinetowej, pozwoli uwypuklić znaczenie dynamiki zachodzących w nim interakcji jako podstawowego źródła wiedzy o sposobie zawierania sojuszy gabinetowych.